Avonturen uit het oosten

Sinds mijn afgelopen blog is er al weer heel wat gebeurd hier in het oosten. We beginnen steeds meer te integreren (oa kippenhart en varkensoor gegeten) in het leven van de Taiwanees en een van de belangrijkste elementen hiervan is: het karaoke. Vraag me niet waarom maar ongeveer alle locals zijn verslingerd aan het meezingen op Celine Dion, ABBA en Mambo no.5. Het werkt ongeveer als volgt: je huurt met een groep een eigen kamer (waar je overigens je eigen drank mee naartoe mag nemen, gunstig!) en deze is volledig ingericht op het zo fanatiek mogelijk kunnen meezingen op valse hitjes. Naast integreren proberen we anderzijds ook wat meer de toerist uit te hangen hier en zo hebben we ondertussen enkele heuse tempels gezien, hebben wilde vissen onze eelt van de voeten afgeknabbeld en zijn we naar een Aziatisch historische boerderij met originele rijstvelden geweest. Ook heb ik de meest bizarre taxirit in mijn leven gehad: de taxi was volledig gepimpt met spoiler, verlaagd chassis, spinners, ledlampen en boomboxen (zie foto’s) en de chauffeur had lak aan het rode licht en ging vol gas, al slippend, de bochten door. Studie verloopt ondertussen ook volgens plan, de eerste welverdiende credits zijn binnen: Leadership and Management afgesloten met een 92! Met de professor voor dit vak hebben we drie weken geleden nog een interessant bedrijfsbezoek gehad. Bestemming was het vijf-sterren Grand Hyatt hotel van Taipei, volledig met bedrijfspresentie van de grote baas en een superrondleiding door dit immense complex. Op de dag dat we dit intensieve vak afsloten was het dan ook tijd voor een feestje welk begon in het stadspark met een Coroña en 24 uur later eindigde (of eigenlijk voortzette) 300km zuidelijker. Dit laatste was niet geheel volgens plan en verdiend dan ook enige uitleg.

Jaarlijks is er een zeer populair beach festival in het zuidelijke puntje van Taiwan. Omdat wij zondags ons ticket naar de Filipijnen hadden konden wij het bewuste weekend niet mee. De groep studenten (plus minus 60 man) die daar wel heen ging vertrok vrijdagnacht, na het uitgaan, om 5 uur met de bus naar het bewuste festivaloord. Het toeval wilde dat ik met een paar anderen in dezelfde club aan het stappen was. Toen rond klokslag 5 uur de club haar deuren sloot en de bus naar Kenting op vertrekken stond, dacht Max dat het wel een verstandig idee was om mee te gaan met de volgeladen bus. De organisatrice stond dit echter, zeer begrijpelijk, niet toe maar ik had mijn zinnen reeds gezet op een weekend Kenting. In de roes waarin ik mij bevond heb ik toen ook succesvol besloten mij te verbergen in het krappe laadruim van de bus. Vier uur later werd ik verward wakker en verbaasde ik iedereen toen ik uit het laadruim kwam stappen. Gelukkig te laat om terug te gaan werd mijn aanwezigheid geaccepteerd en heb ik een briljant weekend gehad. Het feest begon op het dakterras van ons hotel en ging verder op het strand, een feest zoals ik dat nog nooit gezien had vond daar plaats. Tien-, zo niet honderdduizenden enthousiastelingen uit alle hoeken van de wereld gingen uit hun dak op het strand met oneindig vuurwerk, muziek en veel dans. Het was dan ook een tegenvaller dat ik zondag gehaast terug moest om mijn vlucht naar de Filipijnen niet te missen. Eigenlijk ook geen straf natuurlijk.

Eerste bestemming in de Filipijnen was Boracay, een klein tropisch eiland met blauwe zee, wit strand palmbomen en de beste (en overigens zeer betaalbare) clubs van de Filipijnen. Vervoer op de kleine eilanden gaat normaliter met de tricycle (een motor met zijspan voor 3 a 4 man). Een wilde wedstrijd tussen twee tricycles van het noorden naar het zuiden was het hoogtepunt qua de gestoordheid van de chauffeurs van deze apparaten. Een ander unicum dat we hebben mogen ervaren is een biertje drinken in de Hobbit Bar, een bar waar enkel lilliputters werken! De vijf dagen na Boracay voelde als twee weken aangezien we 5 eilanden hebben aangedaan en iedere dag bol stond van activiteiten en reizen. De Filipijnen zijn extreem Christelijk en je hoeft dan ook niet op te kijken als tijdens een busrit een vrouw hardop de halve bijbel loopt voor te lezen. Behalve bussen en tricycles hebben we uiteraard ook verschillende boten gehad, waarvan één echt de kroon spande; dit was de kleinste boot op de wildste zee die we gezien hebben. Meer dan eenmaal sloeg het water dan ook in de boot en hier en daar een kotsende passagier was heel normaal. Kort samengevat hebben we de laatste 5 dagen door de grotten vol vleermuizen geklommen, machtige watervallen en andere natuurlijke wonders gezien, op de motor in enkel een zwembroek door monsoons gereden, in de jungle geslapen, op het dak van een jeep door het land gereden, over een vallei gevlogen, kerken bezocht en als laatst nog ongelofelijk bloederige en wilde hanengevechten gezien (die hanen krijgen dus 5cm lange messen aan hun poten gesnoerd!) in een schuur volgepakt met een paar duizend luid weddende Filipinos. Onze inzet bleek echter meteen al op de verkeerde haan en zijn we maar snel gestopt ons geluk te beproeven in hanengevechten.

De reis terug naar Taipei ging niet geheel vlekkeloos, ons ticket van Manila naar Taipei bleek ongeldig en hebben we binnen no-time nieuwe tickets moeten regelen. Aangezien de vliegmaatschappij onze creditcards niet accepteerden moesten we binnen 3 minuten 65.000 peso’s pinnen (terwijl het limiet op 1 kaart 10.000 peso per dag is). Net op dat moment kwam door dat de vlucht 20 minuten vertraging had wat ons de kans gaf alsnog contant het nieuwe ticket te kopen. Duur, stom maar doet niets af aan de geweldige reis die we gehad hebben. Eenmaal terug in Taipei voelt het wonderlijk genoeg weer als thuiskomen. In Groningen zijn momenteel de tentamens aan de gang, Avenhorn/De Goorn staat op de kop voor de kermis en over twee weken viert Nederland alweer dat we nog steeds een monarchie hebben, gelukkig de uitnodiging (na een bezoek aan de representative office) voor Koninginnedag op het NL consulaat hier in Taipei binnen dus maak je geen zorgen, dan verveel ik me niet!